1. „Daj mi spokój!”

Koniec lipca 2016 roku.

*****MILA*****

Po roku wracam do ojczyzny. Nowy Jork jest wspaniałym miastem, ale nie ma to jak być w domu z rodziną i najbliższymi przyjaciółmi. Choć święta Bożego Narodzenia i Wielkanocne spędziłam z rodziną we Włoszech. Tylko tyle ich widziałam od mojego wyjazdu. Co do Aleksa. Kontakt urwał nam się na początku kwietnia. Tylko dlatego, że nie mieliśmy zbytnio czasu. Ja zajęłam się nauką, a on końcem sezonu klubowego i początkiem reprezentacyjnego. Ale mam nadzieję, że po powrocie odnowimy kontakt. Po około 12 godzinach lotu wylądowaliśmy w Nowym Sadzie. Zabrałam podręczną torbę i wyszłam z samolotu. Od razu udałam się po swoje walizki. Zabrałam je i udałam się na odprawę. Po pokazaniu dokumentu, od razu udałam się do taksówki. Kierowca włożył mój bagaż do bagażnika i podałam mu adres zamieszkania mojego brata. Kiedy Marko ożenił się z Mileną i kiedy dowiedzieli się, że zostaną rodzicami. Postanowili kupić sobie dom jednorodzinny w naszym rodzinnym mieście. Po pół godziny byliśmy na miejscu. Zapłaciłam za przejazd i podziękowałam kierowcy, który pomógł wyjąć mi walizki. Podziękowałam jeszcze raz i ruszyłam w stronę domu Marko i Mileny. Nie zdążyłam nawet wejść na posesję, a już ktoś do mnie dzwoni.

- Czego chcesz? - zapytałam oschle na wstępie. Dzwonił do mnie Jonathan.

- Nie tak nerwowo, kochanie. - powiedział. Poznałam go niedługo po przylocie do Stanów. Na początku przyjaźniliśmy się, ale chłopak się we mnie zakochał.  I jedna noc wszystko zmieniła. Byłam pijana, ale tylko dlatego, że parę godzin wcześniej pokłóciłam się z Aleksem i też bardzo tęskniłam za nim. A Jon to wykorzystał. Przespaliśmy się raz, a on od tamtego razu nie daje mi spokoju. Nawet wytoczyłam mu sprawę w sądzie i ma zakaz zbliżania się do mnie na 50 metrów. Dzięki swoim bogatym rodzicom dostał taki wyrok, a nie inny. A mówią, że najgorsze są zakochane kobiety. Ale zakochany facet jest jeszcze gorszy.

- Daj mi spokój! Powtarzam ci, że nas nic nie łączy, ani nigdy nie łączyło. -  powiedziałam i się od razu rozłączyłam. Stanęłam przed drzwiami domu i zadzwoniłam na dzwonek. Po chwili otworzył drzwi mój kochany starszy braciszek.

- Mila? - mój brat był zaskoczony moim widokiem.

- Nie cieszysz się, że jestem? - zapytałam i się do niego uśmiechnęłam.

- Jasne, że się cieszę i to bardzo. - powiedział i po chwili znalazłam się w jego ramionach.

- Dobra, dobra. Bo mnie udusisz. - jak ja tęskniłam za nimi. Po chwili się od siebie odsunęliśmy. Marko zabrał moją walizkę i weszliśmy do środka. Jak zawsze w niedziele byli rodzice na obiedzie. - Cześć. - przywitałam się ze wszystkimi. Bardzo się ucieszyli na mój widok i musiałam być przez wszystkich wyściskana.

- Te Stany zmieniły cię córeczko. Wypiękniałaś, a poza tym zmieniłaś kolor włosów. Ładnie ci nawet w blond włosach. I dziwie się, że jesteś tak wcześnie. Miałaś być za miesiąc. - jak zawsze mama musiała się rozgadać. Wiadomo po kim to mam.

- Dziękuję. Zmieniłam zdanie i wróciłam wcześniej. - uśmiechnęłam się do niej i troszkę skłamałam im o moim wczesnym powrocie. Po chwili dosiadłam się do stołu i wszyscy zaczęliśmy jeść obiad. W trakcie posiłku musiałam poopowiadać jak mi minął pobyt w Ameryce. Powiedziałam mniej więcej co się działo, ale pominęłam fakt Jonathana. Nie chciałam wszystkich obarczać swoimi problemami. I też nie chciałam im powiedzieć jaki był powód mojego powrotu. A jaki? Nie mogłam powiedzieć, że tydzień temu Jonathan próbował mnie zgwałcić. Już po prostu tego nie wytrzymałam. Musiałam wrócić i uwolnić się od niego, a poza tym bardzo, ale to bardzo tęskniłam za moją rodziną. Po zjedzonym obiedzie udałam się do swojego pokoju. Byłam zbyt zmęczona podróżą by siedzieć tam z nimi. Brat pomógł wnieść moje walizki do pokoju. Podziękowałam mu i od razu co zrobiłam to wzięłam czystą bieliznę i poszłam do łazienki. Postanowiłam wziąć długą gorącą kąpiel. Tego mi właśnie było trzeba. Minęła może jakaś godzina, kiedy ktoś zapukał do drzwi.

- Tak? - zapytałam.

- Pośpiesz się i ładnie się ubierz. Bo za chwilę przyjdą moi koledzy z drużyny z partnerkami. - oznajmił mój brat i po chwili już go nie było. Mam nadzieję, że Aleks też będzie. Tak bardzo za nim tęsknie. Umyłam się szybko, wyszłam z wanny, wytarłam mokre ciało w suchy ręcznik, ubrałam przyszykowaną bieliznę, wysuszyłam włosy i założyłam szlafrok. Wyszłam z łazienki i skierowałam się do pokoju. Wyjęłam z walizki sukienkę i zaczęłam się szykować. Po około godzinie byłam już gotowa, założyłam do tego jeszcze szpilki. Wyszłam z pokoju i zeszłam do salonu. Dużo ludzi już tam było, ale ja tylko szukałam jednej osoby. Znalazłam go po chwili. Stał przy stole odwrócony do mnie tyłem. Dopiero po paru sekundach się odwrócił.

- Mila? - był zaskoczony.

- Okolić. - wypowiedziałam jego nazwisko i podeszłam szybko do niego i po chwili znalazłam się w jego ramionach.

- Tak bardzo za tobą tęskniłem. - wyszeptał mi do ucha.

- Ja za tobą też. - powiedziałam i odsunęliśmy się od siebie. Położyłam rękę na jego szyję, uśmiechnęłam się i po chwili chłopak złączył nasze.

Odsunęliśmy się od siebie, kiedy zabrakło nam tchu.

- Nie wiedziałem, że się znacie. - odezwał się Marko.

- Jak się nie słucha mnie, to się nic nie wie. - odgryzłam się mojemu  starszemu braciszkowi. Bo taka prawda. Zwierzałam się Milenie z tego jak spędziłam cudowny czas z Okoliciem, a Marko nieraz siedział i słuchał jak opowiadałam o Aleksie. Czasem mi nawet doradzał jak to starszy brat, ale jak widać zapomniał o tym. Trudno się mówi.

- Zatańczysz? - nawet nie zdążyłam odpowiedzieć, bo Aleksandar porwał mnie na parkiet. Jak się cieszę, że mogę być w końcu w jego objęciach, poczuć jego dotyk na swojej skórze. Nic, ani nikt się więcej dla nas nie liczył, tylko my. Po chwili poczułam jego usta na swojej szyi i szedł z pocałunkami do góry. Wspaniała chwila i bardzo przyjemna. - Może pójdziemy na spacer? - wyszeptał mi zmysłowo przy tym przygryzając mój płatek ucha. Pokiwałam tylko głową, że się zgadzam i po chwili wyszliśmy z domu mojego brata. Postanowiliśmy pójść do parku. Rozmawialiśmy o czym się tylko dało. Zawsze mieliśmy tematy do rozmów, a czasem wystarczyła nam cisza. Tylko nasza obecność. - Pięknie wyglądasz. - uśmiechnęłam się, a chłopak mnie okręcił.

- Dziękuję. - pocałowałam go w policzek.

*****ALEKSANDAR*****

Bardzo się cieszę, że w końcu mogłem zobaczyć Milę, dotknąć jej, poczuć jej miękkie malinowe usta. Bardzo za nią tęskniłem. Spacerowaliśmy po parku już przez ponad godzinę, opowiadając jak nam czas minął odkąd straciliśmy kontakt. Większość to ja opowiadałem, bo ona coś tylko zdawkowo odpowiadała. Bardzo unikała swojego tematu i pobytu w Stanach. Stwierdziłem, że nie będę ją o to pytać i jak sama będzie chciała, to powie mi co się działo. Po chwili ktoś do niej zadzwonił. Nie odebrała i wyłączyła telefon.

- Wracajmy już. Jestem zmęczona. - powiedziała. Coś mi nie grało, bo bardzo szybko zmienił się jej humor. Przytaknąłem, objąłem ją i udaliśmy się w drogę powrotną. Tak bardzo ją kocham. Jest moim szczęściem. I teraz nie zamierzam jej stracić. Za bardzo mi na niej zależy. Po parunastu minutach byliśmy na miejscu. Weszliśmy do środka i dziewczyna od razu udała się do stolika z alkoholem. Do szklanki wrzuciła kostki lodu i nalała wódkę. Wypiła to duszkiem.

- Co jest? - zapytałem.

- Nic. Idę do siebie. - uśmiechnęła się nikle i pocałowała mnie w usta.

Po chwili dziewczyny już nie było. Zrobiłem sobie drinka i usiadłem na kanapie, wciąż myśląc o dziewczynie i jej dziwnym zachowaniu.

- Co ty taki zamyślony? - zapytał Uros.

- Zakochany to błądzi w obłokach. - odezwał się Jovović. Teraz się pewnie będą się ze mnie nabijać, że zakochałem się w siostrze Marko.

- Odczepcie się lepiej. - nie byłem zbytnio zadowolony z tego.

- Jak to jest wyrwać siostrę swojego starszego kolegi? - ciągnęli dalej. Żartów im się zachciało. Ale ja nie miałem humoru na takie żartowanie. Za bardzo martwiłem się o Milę. Dopiłem drinka i postanowiłem pójść do panny Podrascanin. Zapytałem Mileny gdzie pokój ma Mila i od razu się tam udałem. Zapukałem do drzwi i kiedy dostałem pozwolenie, od razu wszedłem. Dziewczyna leżała odwrócona tyłem do drzwi i płakała. Podszedłem do łóżka i od razu położyłem się obok niej. Dziewczyna odwróciła się i przytuliła do mnie. Nie odzywałem się, bo wiem, że siostra Marko potrzebował tylko mojej obecności i wiem też, że jeżeli chciała by coś powiedzieć to powie. Po jakichś 15 minutach się uspokoiła. Dobrze, że poszedłem do niej.

- Dziękuję. - odezwała się po chwili.

- Za co? - byłem zaskoczony.

- Za to, że jesteś. - uśmiechnęła się, a ja pocałowałem ją w czoło.

- Przepraszam za moje wcześniejsze zachowanie po tym telefonie. Ale mam problemy. - powiedziała. Westchnęła i zaczęła opowiadać mi o swoim pobycie w Ameryce. Jak przez jednego faceta mogła wycierpieć tyle w jeden rok. To się w głowie nie mieści. Nie pozwolę już na to, by ona cierpiała. Nie pozwolę by znowu ją skrzywdził. - Zastanawiam się przez to, czy wrócić do Nowego Jorku na następny rok. Czy może skorzystam z propozycji studiowania w Berlinie i stażu w najlepszym szpitalu. - ucieszyłem się z jej ostatniego zdania. Gdyby skorzystała z tej propozycji to bylibyśmy razem.

- Nie wiem jak ty, ale ja bym skorzystał z propozycji z Berlina. - powiedziałem. Dziewczyna podniosła głowę i popatrzyła na mnie tymi pięknymi brązowymi oczami. Uśmiechnęła się i pocałowała mnie w usta. Po chwili się odsunęła. Chciała wstać, ale jej na to nie pozwoliłem. Chwyciłem ją za rękę i przyciągnąłem ją do siebie.

Widać, że dziewczynie poprawił się humor i bardzo mnie to cieszy. Tak bardzo ją kocham. Poleżeliśmy jeszcze na chwilę i postanowiliśmy zejść do salonu. Mila powiedziała, że za chwilkę zejdzie tylko jeszcze gdzieś zadzwoni. Przytaknąłem i wyszedłem z jej pokoju. Od razu zszedłem do salonu. Widać, że impreza trwała w najlepsze. Usiadłem na kanapie i przyglądałem się reszcie jak się bawi, czekając na Milę. Po chwili podeszła do mnie żona Marko.

- Nie siedź tu jak kołek i chodź zatańczyć. - powiedziała Milena i wyciągnęła w moją stronę rękę. Chwyciłem ją i ruszyliśmy na parkiet. Dziewczyna zaczęła wypytywać mnie o Milę. Odpowiedziałem jej, że bardzo mi na niej zależy, że ją kocham. Milena uśmiechnęła się i powiedziała, że mam się nią zająć i opiekować. A ja jej to obiecałem. Po jakimś czasie zeszła panna Podrascanin. Była uśmiechnięta i ja sam na jej widok się uśmiechnąłem. Siostra Marko podeszła do stolika z przekąskami. - Dobra. Idź już do niej. - powiedziała Milena. Uśmiechnąłem się, podziękowałem za taniec i podszedłem do Mili. Objąłem ją od tyłu, a ona się uśmiechnęła.

Dziewczyna zabrała miskę z chipsami i poszliśmy usiąść na kanapie. Zajadaliśmy się i wygłupialiśmy. Było naprawdę fajnie. W pewnej chwili rzuciłem w nią chipsem. Zaśmiałem się z jej miny.

- Ej! - wkurzyła się trochę i po chwili cała miska wylądowała na mojej głowie. Zaśmiała się, ale kiedy zobaczyła moją złą minę, ściągnęła szybko buty i zaczęła uciekać. A wszyscy w około zaczęli się z nas śmiać.

- Jak cię zaraz złapię, to pożałujesz tego wredna małpo. - krzyknąłem i ruszyłem za nią. Po paru minutach ja złapałem i ruszyłem w stronę basenu. Dziewczyna się próbowała wyrwać, ale ja się jej nie dałem i po chwili wrzuciłem ją do basenu. Po paru sekundach dziewczyna się wynurzyła. Była zła, ale po chwili się cwanie uśmiechnęła. Wiem, że chce mnie pociągnąć. Wyciągnęła w moją stronę rękę bym jej pomógł wyjść, ale się nie dałem. Po chwili dziewczyna sama wyszła i wkurzona ruszyła w stronę domu. Ale jeszcze się odwróciła w moją stronę, uśmiechnęła się zadziornie i popchnęła mnie. Czym skończyłem w basenie. Dziewczyna zaczęła się śmiać. No po prostu mała jędza.

- Zachowujecie się jak dzieci. - odezwał się Jovović.

- Zamknij się. - powiedzieliśmy równocześnie z Milą. Zaśmialiśmy się i po chwili dziewczyna wskoczyła do wody. Podpłynęła do mnie i złączyła nasze usta. Po chwili się od siebie odsunęliśmy. Popływaliśmy jeszcze na chwilę, a potem postanowiliśmy już wyjść. Od razu udaliśmy się do jej pokoju, a Marko ma dać mi jakieś ciuchy. Po chwili do pokoju weszła żona Marko i podała mi czyste, suche ubrania. Podziękowałem jej i Mileny już nie było. Przebraliśmy się szybko i zdecydowaliśmy, że zostaniemy w pokoju. Położyliśmy się, a Mila przytuliła się do mnie. Leżeliśmy milcząc. Dziewczyna była już bardzo zmęczona, bo już usypiała. Po jakichś 15 minutach Mila już słodko spała. Pocałowałem ją w głowę i powoli tak by jej nie obudzić, wstałem z łóżka i wyszedłem z pokoju. Zszedłem do salonu pożegnałem się z wszystkimi. Stwierdziłem, że nie chce mi się już z nimi siedzieć i, że jestem już zmęczony. Więc postanowiłem wrócić do hotelu, gdzie aktualnie się wszyscy zatrzymaliśmy na te parę dni. Pół godziny później byłem już na miejscu. Odebrałem z recepcji klucz i od razu skierowałem się do pokoju. Wszedłem do windy i po parunastu sekundach byłem na właściwym piętrze. Udałem się pod pokuj numer 2821, od kluczyłem drzwi, otworzyłem je i wszedłem do środka. Zamknąłem drzwi i od razu skierowałem się do łazienki. Wziąłem szybki prysznic, wróciłem do pokoju i położyłem się do łóżka. Po paru minutach odpłynąłem w krainę Morfeusza.

_______________________________________________________

Witam was z jedynką. :)

Mam nadzieję, że się wam spodoba. =D

Pisałam go około dwóch tygodni. :P

Ale tylko dlatego, że pracuję i każdego dnia znalazłam tylko chwilę na pisanie. =P

Dziękuję za wyświetlenia i komentarze. =]

To dla mnie bardzo dużo znaczy. :D

Czekam na waszą opinię. ;>

To tyle. ;]

Do następnego, może za dwa tygodnie. xD

Pozdrawiam. :*